‘Wees niet wanhopig. Wij mensen zijn veel machtiger dan we denken’

19 augustus 2025 — Op 8 augustus 2025 vond in Amsterdam een bijzondere ceremonie plaats. Tientallen mensen stonden samen stil bij het planten van een speciale boom: een vier meter hoge Sequoiaboom. Dit initiatief symboliseerde groei en duurzaamheid, en bracht mensen uit verschillende culturen en landen samen in het teken van vrede. Jeantille Spruijt is de drijvende kracht achter dit initiatief.  Wie is zij en wat drijft haar?

Door Monica Neomagus

Jeantille Spruijt noemt zichzelf ‘sjamaan’, in de traditie van de inheemse volken. “Een sjamaan draagt de zorg voor de leden van de gemeenschap. Zij of hij probeert te bevorderen dat iedereen fysiek en spiritueel in goede conditie kan blijven. In mijn werk begeleid ik mensen door hun eigen transformatieproces. Dat kan een zwaar en confronterend proces zijn.”

“Het proces lijkt ten dele op de westerse therapieën die wij kennen,” vertelt Jeantille Spruijt. “Ze zijn vergelijkbaar, maar ook weer niet. Zo is ons uitgangspunt dat we niet eerst naar de problemen en mankementen van iemand kijken maar altijd eerst naar de potentie, naar wat in de kern van die mens aanwezig is om te kunnen leven en groeien. Als je het vergelijkt met een plant, vragen we ons af wat er op ‘de wortels’ terecht is gekomen dat verdere groei belemmert. Verder blijf ik gedurende het hele pad dat iemand afloopt om te helen volledig beschikbaar, ook ’s avonds en ’s nachts als dat nodig mocht zijn. We werken in die zin op zielsniveau met mensen. Je zou het spirituele psychologie kunnen noemen, waarbij de inzichten en symbolen uit onze oude tradities ons steunen.”

In het Westen worden inmiddels ook behandelingen en sessies aangeboden die gebaseerd zijn op die oude kennis en gebruiken. Denk bijvoorbeeld aan de Ayahuasca-ceremonies. Hoe kijk jij hier tegenaan?

“Ik zie dat veel Westerse mensen het moeilijk hebben met de duistere zijden van het leven en van onszelf. In ieder van ons hebben zich donkere kanten opgestapeld; dingen die we liever niet zien, pijn die we liever vermijden. Dat is heel begrijpelijk, maar daardoor is er een verlangen naar ‘snel effect en morgen klaar’. Alleen, dat kan niet… we moeten door de pijn heen om echte groei mogelijk te maken. Het is belangrijk om dat heel zorgvuldig te begeleiden.

Mijn vraag is of de inheemse kennis in de Westerse wereld niet vaak wordt gebruikt om er veel geld mee te verdienen. Want dan schenkt men de gemeenschap niet op de juiste wijze terug wat men weet en heeft geleerd.”

Je eigen pad is ook niet over rozen gegaan. En je hebt recent ook nog een fikse tegenslag te verwerken gekregen toen je in 2022 een herseninfarct kreeg. Wat heb jij ontdekt en geleerd op je eigen levensweg?

“Mijn moeder heeft Indonesische wortels; zo ben ik met die cultuur en inheemse traditie verbonden. Mijn vaders voorouders zijn niet zo duidelijk aan te geven, maar hij heeft zich altijd voor het Sjamanisme geïnteresseerd. Mijn jeugd was onveilig door de persoonlijke problemen van mijn vader. Dat bedreigde ernstig het welzijn van mijn moeder en van ons als kinderen.

Al als heel jong kind ervoer ik echter de verbinding met Het Hogere, met wat mensen God noemen, of -in onze traditie- de Great Spirit. Daar was troost, veiligheid en oneindige Liefde. Dáár begon ook mijn besluit om voor die allesomvattende Liefde te kiezen. Om te proberen van daaruit te leven en ‘in service’ te zijn; beschikbaar voor de wereld, alles en iedereen waarmee wij onlosmakelijk verbonden zijn.”

Op 8 augustus 2025 was er een bijzonder moment: het inwijden van de net geplante Sequoiaboom, tijdens het Let Love Rule Peace Tree Festival dat je organiseerde en dat ook verbonden is met ‘Amsterdam 750 jaar’. Leiders van inheemse gemeenschappen uit o.a. Mexico, Noord-Amerika en Groenland kwamen ernaartoe om in het Sloterpark en de Fruittuin van West een ceremonie uit te voeren. Wat was het idee hierachter?

“In onze tradities steken we vuren aan. Het zogenaamde zevende vuur heeft inmiddels gebrand en bracht ons de intentie om terug te keren naar onze eigen roots, onze tribes, en daarvan te leren. Wat hebben zij ons te vertellen wat we nog niet weten?

Inmiddels wordt het achtste vuur door velen op de wereld aangestoken en dat heeft de intentie om onze kennis de wereld in te brengen en samen te werken met anderen ten behoeve van onze planeet. Met het aansteken van het achtste vuur en het inwijden van de Sequoia Peace Tree, op 8 augustus in Amsterdam, creëerden de inheemse leiders en vredesdragers een historisch moment van eenheid, heling en wereldwijde samenwerking.”

Bekijk HIER het animatie filmpje over het planten van een Peace Tree

Is de diepere betekenis van een boom en jullie eerbied voor de natuur waarvan wij allen deel uitmaken, wel over te brengen?

“We konden niet gemakkelijk een plek vinden om te planten en zijn toen bij de Fruittuin van West in Amsterdam terechtgekomen waar men deze boom van harte verwelkomt. Maar ik begrijp wat je bedoelt. Ik kreeg ook al de vraag van één van de mensen die ik eerder over een andere locatie sprak: “Jeantille, denk jij nou echt dat het planten van een boom zal leiden tot vrede in de wereld?” Waarop ik zei: “Nee, dat denk ik niet. Maar ik denk wel dat dat wat dichterbij kan komen als jij je erdoor laat inspireren om aan die vrede te helpen bouwen.” Dát zie ik als de diepere symbolische betekenis van die boom, van dat vuur.”

Jullie ontmoeten elkaar als inheemse leiders met enige regelmaat op diverse plekken in de wereld. Hoe verloopt zo’n ontmoeting?

“Uiteraard spreken we met elkaar over onze visie op de wereld zoals die er nu uitziet en wat ons te doen staat. En er zijn ook ‘issues’; we zijn net gewone mensen. Zo zijn er leiders die tot op de dag van vandaag de pijn van het kolonialisme voelen. Van de grond, en nog veel meer, dat hen is afgenomen, van de vernederingen die hun volkeren hebben moeten doorstaan. Ook in hun huidige contacten ervaren ze soms een groot gebrek aan respect voor wat hun heilig is. Ik snap dit heel goed.

Tegelijkertijd wil ik dat we verder gaan met leven. Uit respect voor de anderen wil ik dat niet te hard roepen, maar het is wel mijn overtuiging dat we niet in die woede moeten blijven steken. In gesprek gaan, uitleggen wat voor ons belangrijk is en samenwerken met anderen is de weg naar voren, naar verdere groei van onze rijke, gedeelde tradities.”

Ik ben geneigd te denken dat we in onze Westerse wereld veel verloren hebben en de inheemse tradities, die in de geschiedenis lang zijn weggezet als primitief, onnavolgbaar, niet wetenschappelijk, nú juist onze leermeesters zijn. Is dat een terechte gedachte?

“Ten dele zeker. Er is ook wel een herwaardering van deze kennis, al moet ik zeggen dat ik daar soms sceptisch over ben. Vaak wil men het wel horen, maar verdwijnen onze adviezen in de la. Maar als het gaat om waardering van de Westerse wereld, waar ik zelf ook in leef, dan zie ik vooral het geloof in vooruitgang als positief. Er kan heel veel van de inheemse tradities geleerd worden, maar op hun beurt kunnen onze tradities leren van deze drive om altijd te blijven ontwikkelen en niet te lang achterom te kijken. Als we gelijkwaardig samenwerken kunnen we onze krachten en inzichten bundelen en kan er veel moois ontstaan.”

Wij zijn allen onderdeel van de natuur. Dat is een diep besef van inheemse volken. De planten- en dierenwereld, maar ook rivieren en rotsen, spelen een grote rol. In haar boek “De heilige natuur” reist Karen Armstrong (de founding mother van het internationale Handvest voor Compassie) langs de grote religies en ethische tradities om hun relatie tot de natuur te onderzoeken. Bij het Confucianisme ziet zij: “Zorgzaamheid voor de natuurlijke omgeving vloeit op natuurlijke wijze voort uit respect en eerbied voor de mensheid” (b.164). Met andere woorden: eerbied voor de natuur en eerbied voor de ander zijn twee kanten van één medaille. Dan kan ook de compassie ontstaan, toch?

“Ja, zo zit het. Tussen die twee dingen zit een onlosmakelijk verband. En wanneer we ons dat realiseren, dat alles en iedereen samenhangt en verbonden is, dan weet je dat de vernietiging van de natuur, of van ‘de ander’ ook altijd onszelf zal raken. En andersom: zorg voor de planeet, zorg voor elkaar, is ook zorg voor onszelf.”

Tot slot: er is veel leed, geweld en oorlog in de wereld. Nogal wat mensen voelen zich moedeloos en machteloos om echt iets te veranderen. Wat zou je tegen ons willen zeggen daarover?

“Ik geloof dat er een plan is met de wereld, en tegelijkertijd is dat een mysterie voor eenieder van ons. Maar dat plan ligt voor mijn gevoel niet vast, waarmee alles voorbeschikt zou zijn. Sterker nog: alles wat wij besluiten te doen vormt óók onderdeel van dat plan. Onze acties doen er dus toe. En wij zijn als mensen echt veel machtiger dan we denken. Mensen veranderen de wereld steeds opnieuw en dat zal zo doorgaan.

Eén van de leiders die op 8/8 in Amsterdam was, Rodrigo Martínez Romero, woont in Mexico. Hij studeerde o.a. aan de VU in Amsterdam en is medeoprichter van het Spiritual Politics Lab en de School of Conscious Politics (SCP). Hij wil werken aan een nieuwe, andere manier van politiek bedrijven, vanuit een spiritueel bewustzijn. Hij brengt inheemse leiders, trainers en kunstenaars samen om het anders te gaan doen.”

Ik denk dat er, ondanks alle duisternis die we nu ervaren, nieuwe wijze leiders gaan opkomen die de wereld nodig heeft. En dat we zelf allemaal iets kunnen bijdragen. Daarom: creëer, onderneem actie, wees niet wanhopig of bang!

De Beweging van Barmhartigheid is partner van de internationale Charter for Compassion-beweging. In het Nederlands: Handvest voor Compassie. De ‘founding mother’ van het Charter for Compassion is de Britse schrijfster Karen Armstrong. Met het Handvest wil zij de universele Gulden Regel ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet aan’ weer centraal stellen in onze religies en ethische tradities.

Vanaf de start van de Charter for Compassion-beweging is ook Chief Phil Lane Jr. uit de Verenigde Staten, daaraan verbonden. Momenteel is hij lid van de Global Compassion Council. Als lid van de Yankton Dakota en Chickasaw First Nations brengt hij de wijsheid van inheemse volken in.
In Nederland wordt die stem onder meer vertolkt door Jeantille Spruijt, die ook partner is van het CfC.

Foto: copyright Danielle-Moelker